کارگاه روان نمایش گری مقدماتی در پارک سلامت روان حاجات برگزار شد.

مدرس این دوره دکتر یوسف آفرینی دکتری ادبیات نمایشی و کارشناس ارشد روانشناسی بالینی بود . دوره پیش رفته این کارگاه در سال 1403 برگزار خواهد شد.

شرکت کنندگان این دوره از دانشجویان مرکز سلامت دهکده سبز، دانشگاه هنرو شرکت کنندگان آزاد از دیگر دانشگاه ها و مراکز علمی بودند که در نهایت موفق به اخذ مدرک دوره مقدماتی از طرف مجموعه پارک سلامت روان حاجات شدند.

در توضیحات تکمیلی این کارگاه می بایست اضافه کرد که ،متاسفانه تحول روان‌شناختي همه افراد بدون عيب و نقص تحقق نمي‌يابد. بسياري از افراد هرگز فرصت پرداختن به بخش‌هايي از تحول عاطفي، شناختي و اجتماعي خود را به دست نمي‌آورند. صحنه تئاتردرماني فرصت مجددي در اختيار اين افراد قرار مي‌دهد تا اين جنبه فراموش‌شده خود را كشف كنند. بايد اشاره كرد كه سايكودراما در درمان همه نوع اختلالات كاربرد داشته و محدوديتي در اين زمينه ندارد. البته موثرترين كاربرد آن براي مشكلات روابط بين فردي است چراكه در صحنه ما رابطه «من» و «تو» را به عمل مي‌آوريم، علاوه بر اين در درمان اختلالات شخصيتي و هيجاني نيز كاربرد دارد چراكه تئاتردرماني از همه فنون و تئوري‌هاي روان‌شناسي كمك مي‌گيرد.

اجزاي گروه تئاتردرماني شامل

1-مراجعه‌كننده (بازيگر)

2-كارگردان (درمانگر)

3-صحنه

4-تماشاگران كه با بازيگر همانند‌سازي مي‌كنند، هستند كه در واقع در يك مرحله آنها جزو حضار و تماشاگران هستند و در مرحله ديگر بازيگر. آنچه در تئاتردرماني مهم است، خودانگيختگي و خلاقيت است كه مراجعه‌كننده در خود صحنه فرصت پرداختن به بخش‌هايي از تحول عاطفي و شناختي پيدا مي‌كند و صحنه نمايش فرصت مجددي در اختيار فرد قرار مي‌دهد تا جنبه‌هايي از وجود خود را كه كشف نكرده يا فراموشش كرده، پيدا كند.

تئاتردرماني همچنين داراي سطوح سه‌گانه صحنه است كه عبارتند از:

سطح اوليه كه شامل مرحله آمادگي در جلسات اول است كه به مسايل و خاطرات كم‌اهميت و رويدادهايي كه در زمان حال است، مي‌پردازد. سطح دوم، خاطرات مهم، مشكلات و تعارض‌هايي كه نزديك به گذشته فرد است مورد تحليل و بررسي قرار مي‌گيرد و سطح آخر كه به‌عنوان دروني‌ترين سطح مربوط به بحران‌ها و ضربه‌هايي است كه مربوط به گذشته‌هاي دور است.

دکتر یوسف آفرینی در توضیحات این کارگاه اذعان داشتند که :

سایکودرام(psychodrama ) مستقیماً روی روان انسان تاثیرمی گذارد و در یک محیط امن و دربسته امکان تمرین زندگی را فراهم می آورد تا بیماران موقعیت هایی را تجربه کنند که در زندگی واقعی تجربه آن امکان پذیر نیست، این تجربیات اگر در زندگی واقعی روی دهد ممکن است برای اشخاص عواقب سنگینی را به همراه داشته باشد.

آدمی که دچار اختلال خلقی یا عصبی است، پرخاشگر است، خجالتی و کم رو یا حتی پرحرف است، مشکلاتش را از طریق تئاتر درمانی قابل حل است. در واقع تئاتر درمانی برای اختلالات پیشرفته روانی که نمی توان ریشه آن ها را پیدا کرد، بسیار موثر است البته با کمی دقت تفاوت های بسیاری بین تئاتر درمانی و سایکو درام وجود دارد. بدین صورت که درسایکودرام کارگردان به صورت گفتگو وارد عمل می شود و بیشتر سوال می پرسد و با تکنیک های خاص سعی در بهبود بیمار دارد. مثل تکنیک صندلی داغ که فرد می نشیند و افراد مختف این اجازه را دارند تا از او سوالات بسیاری کنند و او بدون هیچ ترس و واهمه ای به آن ها جواب دهد. اما در تئاتردرمانی، کارگردان بیشتر فضایی را می سازد تا درمانجو از طریق آن فضاهای ایجاد شده به عکس العمل وا داشته شود.

دکتر آفرینی  در تکمیل صحبت های  به این مطلب اشاره کردند که : خود سایکودرام ، زاده عصری از تحول اندیشه انسانی است که روان درمان‌گری گروهی، جایگاه اصیل و راستین خود را بازیافته است. زیرا انسان، تنها در گروه، تحول بهنجار شناختی و عاطفی اش را به دست می‌آورد و حتا به درجه انسانی‌اش ارتقا می‌یابد . درد و درمان هردو در گروه نهفته است. اگر بیماری‌های روانی و انحرافات اجتماعی محصول استیلای نوع خاصی از شبکه روابط اجتماعی است ، سلامت، پویایی و تکامل افراد نیز می‌بایستی مولود ترکیب دیگری از مناسبات درون‌گروهی باشد. اگر شرایط اجتماعی راه‌های شکل‌گیری روابط مطلوب را سد نماید و گروه قادر به ایفای نقش درمان‌گر خود نباشد، آن‌گاه به طور آگاهانه می‌توان گروهی را سامان داد که این توانمندی را عینیت بخشد. سایکودرام شرایط یک گروه درمان‌‌گر را دارد.